Rozdział 14. Pierwsza lekcja oklumencji

Serce miej otwarte dla wszystkich, zaufaj niewielu
— William Szekspir





Rozmawiali przez prawie godzinę, niekiedy o błahych, prozaicznych sprawach, a niekiedy o tym, co działo się w czarodziejskim świecie. Syriusz nie omieszkał opowiedzieć o Zakonie Feniksa oraz tajnej misji dla Dumbledore'a. I choć nie zdradził żadnych szczegółów, jak na przykład czego owa misja dotyczyła, przez długą chwilę snuł historię o podróży po Europie i Afryce. Harry z fascynacją wsłuchiwał się w każde słowo, próbując wyobrazić sobie rozpalone słońcem stepy, krwiożerczą mantykorę oraz miasto na wodzie pełne wąskich uliczek z licznymi straganami, kanałów z przecinającymi je gondolami i katedr.

W końcu Syriusz spojrzał na zegar.

— Podejrzewam, że wkrótce wróci nietoperz, by mnie stąd wygonić.

Harry przygryzł wargę. Zastanawiał się, kiedy jego ojciec chrzestny będzie mógł go ponownie odwiedzić. Domyślając się, co chodzi Harry'emu po głowie, Syriusz dodał:

— Bez obaw, przed wyjściem utnę sobie ze Snape'em małą pogawędkę na temat kolejnej wizyty. Chętnie zaprosiłbym cię do mojego domu, ale teraz jest siedzibą Zakonu i codziennie przewija się przez niego tabun ludzi. Weasleyowie zostali nawet na resztę wakacji.

Harry'emu zabiło szybciej serce.

— Ron jest teraz u ciebie?

— Zgadza się. Hermiona też przyjechała. Dziś rano minąłem ją na korytarzu.

— Możesz im przekazać, że wszystko ze mną w porządku i żeby się nie martwili? Oraz że odpiszę, jak tylko będę mógł? — Jeszcze nie wiedział, co dokładnie im w listach przekaże, tak, aby wszystko wyjaśnić bez zdradzania niczego istotnego, ale na pewno coś wymyśli. — Hermiona napisała, że nie wierzy w moje rzekome magiczne wyczerpanie. Ona nie wierzy nawet, że w ogóle byłem wtedy w ministerstwie. Nie ma więc sensu udawać, że tak strasznie źle ze mną, że aż jestem nieprzytomny.

— Nie ma problemu — zapewnił go Syriusz. Następnie położył dłonie na ramionach Harry'ego i spojrzał mu prosto w oczy. — Niczym się nie przejmuj i dbaj o siebie. I pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Gdybyś miał jakieś kłopoty czy chciał, o czymś porozmawiać, wyślij Hedwigę.

Harry przytaknął, czując, że głos odmawia mu posłuszeństwa. Nie umiał wyrazić, jak bardzo wdzięczny był losowi za to, że Syriusz się nie odwrócił od niego. Coś z tych emocji musiało odbić się na jego twarzy, bo mężczyzna zdawał się Harry'ego rozumieć. Harry nie wiedział jednak, czemu to sprawiło, że Syriusz posmutniał.

Mężczyzna uśmiechnął się pokrzepiająco, choć uśmiech ten nie sięgał oczu. Pożegnawszy się, wyszedł z jadalni.


* * *


Już następnego ranka przy śniadaniu wielki puchacz wleciał do jadalni i wylądował obok talerza Harry'ego. Snape spojrzał na ptaka z odrazą, na co sowa odwdzięczyła się, kłapiąc groźnie dziobem. Harry odwiązał pergamin od nóżki zapraszająco wyciągniętej w jego stronę i od razu rozpoznał pismo ojca chrzestnego. W liście Syriusz informował, że odwiedzi Prince Manor dopiero pod koniec tygodnia, ponieważ najpierw musi uprzątnąć rodzinny dom z najbardziej groźnych czarnomagicznych obiektów. Ród Blacków nie należał do zbyt przyjaznych, więc chwilowo nie było w domu bezpiecznie (ostatnio srebrna cukiernica próbowała odgryźć Fredowi wszystkie palce). Napisał też, że zabierze ze sobą Lunatyka. Harry schował list do kieszeni i zaoferował sowie kawałek bekonu. Puchacz chwycił go w dziób i z potężnym zamachnięciem skrzydeł wzbił się w powietrze. W porę Snape uchylił się, unikając grzmotnięcia w głowę.

Następne dni minęły spokojnie. Harry skupił się na odrabianiu zadań domowych i czytaniu oprawionej w skórę księgi, z którą Snape nakazał się zapoznać („Podstawy czarodziejskiego prawa i ustroju politycznego Anglii”), a także powoli przyzwyczajał się do towarzystwa Snape'a oraz rutyny panującej w Prince Manor. Mężczyzna nie wracał więcej do incydentu z ucieczką, ale widać było, że postawił sobie za punkt honoru pilnowanie Harry'ego. Jakimś dziwnym trafem w pobliżu zawsze krzątała się Milly, a i sam Snape sprawdzał czasami, co się z Harrym dzieje. Samemu Harry'emu nie przeszkadzało to za bardzo. Zbyt obawiał się ponownego ataku postcruciatusowego, więc uspokajała go myśl, że w razie problemów ktoś będzie w pobliżu.

Nadal codziennie pił eliksir post-Crucio, lecz czuł się gorzej niż przed próbą ucieczki. Dotyk nie sprawiał mu dyskomfortu jak w pierwszych dniach po odzyskaniu przytomności, ale za to nieustannie chodził zmęczony, łatwo się irytował, a jego ciało odmawiało mu posłuszeństwa. Były to drobne rzeczy — kilka razy potknął się, choć nie powinien, lub nie mógł uchwycić pióra — jednak stanowiły dowód, że zdrowie Harry'ego pogorszyło się i czeka go jeszcze długa droga, zanim zupełnie je odzyska.

W wolnym czasie rozpakował prezenty od przyjaciół — Hermiona kupiła mu książkę na temat ochronnych zaklęć, Ron półroczną prenumeratę magazynu „Świat Quidditcha”, państwo Weasleyowie, jak i Hagrid, wielkie pudło słodkości domowej roboty, a Syriusz futerał na różdżkę oraz specjalny naramiennik („Taki jak mają aurorzy! Różdżka w mig gotowa do pojedynku!” głosiła karteczka przypięta do pudełka) — i spróbował ułożyć list. Ostatecznie postanowił zaadresować go wspólnie do Rona i Hermiony.

Drogi Ronie i Hermiono,

Syriusz powiedział mi, że znajdujecie się teraz w jego domu, który jest kwaterą Zakonu Feniksa. Jestem pewien, że przekazał Wam ode mnie wiadomość.

Harry zagapił się w pusty pergamin, zastanawiając się, jak ten cały bałagan wyjaśnić. W końcu — po bardzo długiej chwili — zanurzył pióro w kałamarzu i napisał:

Masz rację, Hermiono, to nie ja przemawiałem w ministerstwie. Profesor Dumbledore wypił Eliksir Wielosokowy i to on rzucił tamto zaklęcie. Jednak to prawda, że nie wracam do Hogwartu.

Zacisnął dłoń w pięść. Nienawidził kłamać przyjaciołom, ale nie mógł powiedzieć im prawdy. Przynajmniej nie całej. Starając się przekazać przykre wydarzenia jak najbardziej zwięźle i rzeczowo, kontynuował:

W momencie napadu na Privet Drive znajdowałem się poza domem. Mimo to nie uniknąłem konfrontacji i w czasie walki z kilkoma śmierciożercami straciłem różdżkę. Zanim to się stało, udało mi się przywołać Błyskawicę, ale jedna z klątw uszkodziła miotłę. Potem okazało się też, że Lucjusz Malfoy trafił mnie zaklęciem śledzącym, więc dokładnie wiedział, gdzie wylądowałem. Zamiast zabrać mnie do Voldemorta postanowił zemścić się za zniszczenie dziennika.

Można powiedzieć, że kiedy mnie znaleziono, nie było ze mną zbyt dobrze. Gdyby nie eliksir, który Snape dla mnie uwarzył, prawdopodobnie nawet nie mógłbym napisać tego listu. To dlatego nie dostaliście ode mnie odpowiedzi oraz nie wrócę do Hogwartu. Minie jeszcze długi czas, zanim zupełnie stanę na nogi.

Wiele nie mogę zdradzić, ale miejsce, w którym teraz przebywam, będzie moim domem przez najbliższe lata. Mam tu wszystko, czego potrzebuję, a dom jest ładny i ma wspaniały ogród. Wiem, że jestem tu bezpieczny, bo sam profesor Dumbledore rzucił kilka swoich zaklęć.

Ron, Hermiona napisała, że martwisz się najbliższym sezonem quidditcha. Głowa do góry! Na pewno znajdziecie kogoś na moje miejsce. A nawet jeśli nie, to może sam się zgłosisz? Wiem, że wolisz być bramkarzem, ale wierzę, że byś sobie poradził. Ja i tak, nawet gdybym był w Hogwarcie, nie mógłbym grać.

Harry

PS Dziękuję za prezenty.

PSS Od teraz listy będzie przekazywał profesor Dumbledore, bo przesyłanie ich przez sowią pocztę nie byłoby bezpieczne. Ktoś mógłby je przechwycić.

Zwinął pergamin w rulonik i odłożył na blat biurka, żeby później przekazać Snape'owi, po czym rozprostował zdrętwiałe od pisania palce. Wiedział, że przez najbliższy czas Snape będzie monitorował treść jego listów, aby upewnić się, że niczego ważnego nie zdradzi — przypadkowo czy też nie. Nie podobało się to Harry'emu, ale jeśli chciał być w stałym kontakcie z przyjaciółmi, nie miał innego wyboru.

Nagle w ciszy pokoju rozbrzmiał głośny trzask i Harry aż podskoczył. Gdy się rozejrzał, wszystko wyglądało tak samo, ale na szklanym stoliku — jeszcze chwilę temu pustym — zmaterializowała się srebrna taca z lunchem.

Wypuścił długi oddech i nieznacznie rozluźnił ramiona. Kiedy pomasował pierś, pod koszulką poczuł szaleńcze bicie serca. To tylko aportacja domowego skrzata. Jakiś czas temu Milly musiała zniknąć, czego nie zauważył. Była praktycznie bezszelestna, dopóki nie przenosiła ze sobą przedmiotów.

Pokręcił głową z rozdrażnieniem i podszedł do stolika. Dopiero teraz zauważył liścik z eleganckim pismem, które mogło należeć tylko do Snape'a:

„Musiałem opuścić rezydencję w pilnej sprawie. Nie wiem, kiedy wrócę. W razie problemów wezwij Milly.”  
SS

Mimo że Harry nie był szczególnie głodny, przysunął do siebie tacę i nalał do szklanki dyniowego soku. Przeżuwając kawałek tostu, zastanawiał się, jaka to pilna sprawa zmusiła Snape'a do opuszczenia Prince Manor. Może poszedł spotkanie Zakonu? A może… Może to Voldemort go wezwał? Uch, nawet nie chciał o tym myśleć.

W końcu doszedł do wniosku, że trafiła mu się idealna okazja, aby bezpiecznie zbadać dom. Po podsłuchaniu rozmowy Snape'a z Dumbledore'em Harry zaprzestał prób znalezienia biblioteki, a rozpaczliwie jej potrzebował (utknął na siedmiu zasadach transmutacji zwierzęcej). Nic nie zapowiadało się też, żeby miał opuścić Prince Manor w bliższej czy dalszej przyszłości. Równie dobrze więc mógł lepiej poznać miejsce, w którym przyszło mu żyć. Kiedy opuszczał pokój, drzemiący w swoich ramach Sigur uchylił powieki i puścił oczko.

W ciągu dwóch godzin Harry odkrył, że dom wcale nie był taki wielki, jak mu się przedtem wydawało. Mimo że budynek posiadał dwa spore skrzydła, składał się tylko z piwnicy, parteru, pierwszego piętra oraz strychu.

Lewa część domu okazała się pełnić funkcję gościnną — tutaj mieściły się sypialnie oraz salon z porozrzucanymi pufami i kredensem pełnym najrozmaitszych trunków. W prawej z kolei wybudowano sporych rozmiarów oranżerię, gdzie rosły mniej i bardziej dziwaczne rośliny. Gdy z niejaką podejrzliwością im się przyjrzał, kilka rozpoznał z lekcji zielarstwa. Jedna nawet próbowała go ugryźć i tę akurat pamiętał aż nadto dobrze — była to jadowita tentakula. Widocznie Snape hodował tutaj rośliny, które potem wykorzystywał w eliksirach.

Zaraz obok oranżerii trafił na coś, co wyglądało na pracownię połączoną z bawialną — znajdowały się w niej instrumenty, takie jak pianino, harfa czy skrzypce, ale też przybory malarskie wraz ze stelażem i płótnami, magiczny model układu słonecznego oraz pokaźny globus, na którego powierzchni leniwie płynęły chmury i który sam obracał się wokół własnej osi. Harry przez chwilę podziwiał, jak w okolicach Ameryki Północnej przebiega tornado, a nad Pacyfikiem trzaskają błyskawice. Było tu też wiele innych przyrządów — mieniących się w słońcu, klikających, wirujących lub zupełnie nieruchomych, a przeznaczenia ich wszystkich mógł się tylko domyślać.

Na piętrze natomiast, tuż nad oranżerią i bawialnio-pracownią, znajdowała się sala balowa z wielkimi oknami otwartymi na zachód oraz kryształowym żyrandolem. W centralnym miejscu nad kominkiem wisiał herb przedstawiający jastrzębia na purpurowym tle oraz wygrawerowane złotymi literami rodowe zawołanie LEX, ONUS ET IUSTITIAE [1].

Podczas myszkowania Harry natknął się także na kilka pokoi zamkniętych. Podejrzewał, że Snape specjalnie je pozamykał, nie chcąc, żeby do nich wchodził. Na przykład pokój przylegający do sypialni Snape'a aż wibrował od ochronnej magii (do samej sypialni nawet nie próbował wchodzić — nie był samobójcą, a poza tym nie sądził, by znalazł tam cokolwiek ciekawego). A gdy dotknął dodatkowych drzwi w salonie z trunkami, poczuł elektryzujące mrowienie w palcach. Natychmiast opuścił rękę, obawiając się jakiejś paskudnej klątwy.

Kiedy już nic nie zostało do obejrzenia, skierował kroki ku centralnej części domu, gdzie mieściła się główna bawialnia, gabinet Snape'a oraz jadalnia z kuchnią. Wiedział, że gdzieś tutaj powinna być biblioteka, skoro tę część domu przeznaczono do codziennego użytku. Szybko jednak okazało się, że zaczął krążyć w miejscu, więc poddał się i poprosił jeden z portretów o wskazanie drogi.

— Tuż za tobą, kochaneczku — odpowiedziała młoda czarownica z długim, złotym warkoczem. Harry obrócił się na pięcie i zamrugał. Mógłby przysiąc, że jeszcze sekundę temu tych drzwi tutaj nie było. — Nie krępuj się. Biblioteka posiada bardzo cenne zbiory, więc została zaczarowana tak, aby niepowołani goście nie mieli do niej wstępu. Teraz, kiedy już wskazano ci drogę, zawsze będzie się ukazywać.

Harry podziękował za pomoc i otworzył drzwi. Rozpostarła się przed nim ogromna przestrzeń pełna półek piętrzących się od podłogi do sufitu, a w powietrzu unosił się zapach starych ksiąg.

— Robi wrażenie, czyż nie?

Na obrazie tuż obok drzwi Sigur opierał się o fotel starszej czarownicy, która mrużyła groźnie oczy i wykrzywiała się kwaśno.

— Racja — odpowiedział Harry.

Choć biblioteka nie równała się z tą w Hogwarcie, musiał przyznać, że wiele jej nie ustępowała. Hermiona pewnie umarłaby ze szczęścia, gdyby miała ją do dyspozycji tylko dla siebie. Nagle powróciła do Harry'ego myśl, która przez ostatnie dwie godziny nie dawała mu spokoju.

— Skoro ten dom należy do Snape'a, jak to możliwe, że Voldemort nie będzie mnie tu szukał? To znaczy, czy Snape nie spotyka się czasami na jakieś śmierciożercze herbatki czy coś w tym stylu?

Sigur uniósł brwi i poprawił swój monokl.

— Chyba nie sądzisz, młodzieńcze, że ktoś taki jak Severus Snape nie brałby pod uwagę tak elementarnych kwestii?

Harry spojrzał na staruszka bez słowa i skrzyżował ręce na piersi.

— Ja nic nie sądzę. To po prostu dziwne. Jeśli któryś z jego mrocznych koleżków zechce do niego zafiukać, trafi na zablokowany kominek. Czy to nie będzie podejrzane?

— Żeby to zrozumieć, trzeba najpierw znać historię rodziny Snape'ów i Prince'ów. Która zresztą jest dość podobna do Blacków i Potterów. — Sigur zamilkł, gdy starsza czarownica posłała Harry'emu gniewne spojrzenie i bez słowa wymaszerowała z obrazu. Czarodziej rozsiadał się wygodnie w opuszczonym przez nią fotelu. — Podczas gdy Prince'owie gardzili czarnymi mocami oraz wspierali politykę promugolską, Snape'owie znani byli z wręcz fanatycznego zamiłowania do czystości krwi oraz czarnej magii. Jak było do przewidzenia, Sebald i Rozalia Prince'owie nie podzielali wyboru swojej córki, Eileen, i wybuchła scysja. To był prawdziwy skandal, wyobraź sobie: ojciec krzyczący na ślubie o niewdzięczności córki i rzucający klątwę na pana młodego! Krótko po tym wydarzeniu Sebald wydziedziczył Eileen i kontakt między rodzinami się urwał. Po latach sprawa ucichła, bo od tamtej pory Sebald zachowywał się, jakby nie posiadał córki. W końcu zaczęto zapominać, że obie rodziny miały ze sobą cokolwiek wspólnego. Niestety Eileen przedwcześnie zmarła, zostawiając Severusa zaraz po tym, jak ukończył Hogwart. A kiedy na dobre rozpętała się Pierwsza Wojna, śmierć zabrała także Tobiasza. Nawet wtedy Sebald był nieugięty i nie chciał przyjąć wnuka do rodziny. Tym bardziej że Severus nie zrobił nic, aby zrehabilitować się w oczach dziadka. Prince'owie walczyli po stronie Dumbledore'a, a krążyły pogłoski, że potomek Snape'ów idzie w ślady ojca, wspierając Voldemorta.

Sigur westchnął z nostalgią.

— Jednak kochana Rozalia nie pozwoliła, żeby majątek przepadł rozszarpany przez dalekie kuzynostwo, które tchórzliwie wyemigrowało już za czasów Grindelwalda. Kiedy stary Sebald umarł, zmieniła zapisy w testamencie, aby wszystko odziedziczył Severus. Było to już po procesie w ministerstwie, kiedy sam Albus Dumbledore bronił Severusa przed Wizengamotem, poręczając, że był szpiegiem działającym po jasnej stronie. Pięć lat później Rozalia zmarła. Mimo zmiany testamentu ani razu nie skontaktowała się z wnukiem. Myślę, że według niej było już za późno, by naprawić błędy przeszłości. Biedaczka. Wszyscy jej trzej synowie polegli w walce, a przez nieugiętą postawę męża straciła nie tylko jedyną córkę, ale później również jedynego wnuka. Pod koniec swojego życia została sama w tym wielkim domu, mając za towarzystwo jedynie skrzatkę oraz portrety. — Staruszek pokręcił głową smutno. — Niegdyś wielka rodzina rozkruszyła się, osłabiona wojną. Ilu jest teraz o nazwisku Black, ilu Potterów, Dumbledore'ów czy Prewettów? Dekada po dekadzie zaczęliśmy wymierać i pomimo całej naszej dumy prawie nic po nas nie pozostało.

— Tak więc kto miałby wiedzieć, co stało się z majątkiem Prince'ów? Kto miałby tutaj szukać Severusa, skoro po śmierci Tobiasza dostał w spadku rodzinny dom w Spinner's End i to tam od zawsze przebywał? Nawet po otrzymaniu listu od Gringotta z zawiadomieniem przekazania majątku, w przeciągu pierwszych trzech lat Severus pojawił się tu tylko raz. Przypuszczam, że czuł zbyt wielki żal do rodziny, która w tak bezwzględny sposób potraktowała jego matkę. Bo widzisz, Snape'owie należeli do starej, czystokrwistej familii, ale nie byli zamożni. Znane powszechnie problemy finansowe Tobiasza sprawiły, że życie Severusa było bardzo trudne.

Sigur zamilkł na moment i spojrzał na Harry'ego uważnie.

— Trzy lata temu coś się jednak zmieniło. Mogłem tylko zgadywać, dlaczego Severus nagle zaczął interesować się Prince Manor. Może przeczuwał bliski powrót Voldemorta i stwierdził, że przyda mu się kryjówka? Koniec końców, zrobił tu siedzibę Zakonu Feniksa, ale trwało to zaledwie miesiąc i sprawa rozeszła się po kościach.

— Skąd tyle wiesz? — zapytał Harry. — Bez obrazy, ale jest pan tylko portretem.

Sigur uśmiechnął z wyższością.

— Mogę nim być, ale mam oczy i uszy, nawet jeśli namalowane. Obserwuję i słucham. Pomaga też wymienianie się informacjami z innymi obrazami, szczególnie tymi, które posiadają swoje kopie w znanych instytucjach w Anglii. Aleksander Prince, który w tysiąc siedemset pięćdziesiątym ósmym został ministrem magii, przynosi codziennie świeżą porcję plotek prosto z ministerstwa.

Po skończeniu rozmowy Harry przespacerował się między półkami w poszukiwaniu przydatnych książek na temat transmutacji zwierzęcej, ale w głowie wciąż rozbrzmiewały mu usłyszane słowa. Bardzo wiele dowiedział się dziś o Snapie. Przez chwilę próbował sobie wyobrazić, jak mężczyzna zareagowałby, gdyby odkrył, że Sigur tak beztrosko dzieli się faktami z jego życia.

Był tak bardzo pogrążony w myślach, że w pewnym momencie przestał zwracać uwagę na to, gdzie idzie. Wrócił do rzeczywistości dopiero, gdy wpadł na niewidzialną barierę, o mało nie łamiąc przy tym nosa. Okazało się, że stoi w tylnej części biblioteki, a przed nim rozpościera się długi rząd niezbyt ciekawie wyglądających ksiąg. Po plecach Harry'ego przebiegł dreszcz, gdy zobaczył, że jedna z okładek była poplamiona zaschniętą krwią, a na innej złuszczoną farbą widniał tytuł „Magia dusz”. Nie mając ochoty przebywać tu ani sekundy dłużej, zawrócił i tym razem skupił się wyłącznie na znalezieniu tego, czego potrzebował.

W końcu wyszukał dwie obiecująco wyglądające pozycje. Mając nadzieję, że Snape nie będzie wściekał się za wyniesienie ich z biblioteki, wymaszerował z księgami pod pachą.


* * *


Wkrótce Snape zaczął wprowadzać w życie swój plan edukacji Harry'ego, choć w nieco innej kolejności, niż pierwotnie zapowiadał. Po śniadaniu zaszywał się w laboratorium i nie wychodził stamtąd aż do lunchu. Harry miał wtedy czas na pójście do biblioteki i odrobienie zadań domowych. W południe spotykali się na wspólny posiłek, a po nim Snape sprawdzał postępy Harry'ego, wskazując błędy i niekiedy nawet pomagając w formułowaniu prawidłowych wniosków. Wtedy też przepytywał go z materiału przeczytanego z pożyczonej księgi oraz uzupełniał wiedzę o niewspomniane w niej fakty. Harry nie wiedział, czym jest bardziej zszokowany — tym, że Snape cierpliwie tłumaczył mu zagadnienia bez jednoczesnego wyzywania od bałwanów, czy tym, że dzięki jego pomocy dużo więcej rozumiał.

Po obiedzie Snape znowu wracał na kilka godzin do warzenia, a Harry wychodził do ogrodu, aby kontynuować lekturę o czarodziejskim prawie i ustroju politycznym. Niekiedy zdarzało się, że zasypiał osłonięty cieniem korony rozłożystego buku, zbyt zmęczony i znużony nieinteresującym tematem. Niedługo po tym ktoś potrząsał jego ramieniem i gdy Harry sennie uchylał powieki, napotykał czarne oczy Snape'a. Za każdym razem spodziewał się, że mężczyzna zgani go za lenistwo, ale nic takiego się nie działo. Snape mówił tylko „wkrótce będzie kolacja”, jakby rozumiał, że Harry potrzebował więcej odpoczynku niż zwykle.

Wieczorami natomiast Snape wprowadzał go w tajniki oklumencji.

I już pierwsza lekcja okazała się katastrofą.

— To by wiele wyjaśniało — mruknął Snape pierwszego dnia, brzmiąc, jakby kierował te słowa bardziej do siebie niż do Harry'ego. Stali pośrodku jednej z sypialń, która na potrzeby ćwiczeń została uprzątnięta z prawie wszystkich mebli. Zostawiono w niej jedynie kanapę, stolik oraz krzesło z wysokim oparciem. — Po ataku na Privet Drive zbadałem twój umysł w celu oceny wyrządzonych szkód i napotkałem coś, co mnie zupełnie zaskoczyło. Panował w nim chaos i nie mogłem zrozumieć, co to oznacza.

— A teraz wiadomo, co to oznacza? — zapytał Harry, dziwnie czując się z myślą, że ktoś tak skrupulatnie analizuje stan jego głowy.

Snape skinął krótko głową.

— Działo się tak, ponieważ dzieliłeś umysł z drugą osobą. Z jednej strony klątwa Cruciatus osłabiła połączenie z Czarnym Panem, a z drugiej zniszczyła twoje naturalne bariery, maksymalnie otwierając cię na wpływy z zewnątrz. Wiele razy zastanawiało mnie, dlaczego w czasie ataku na ministerstwo magia wirowała wokół ciebie, sprawiając, że wszystko podskakiwało, a ty sam rzucałeś się na łóżku. Twój umysł musiał przeżywać rozgrywające się tam wydarzenia. To był najgorszy czas na aktywację takiego połączenia. Niestabilna magia staje się zagrożeniem nie tylko dla otoczenia, a przede wszystkim samego czarodzieja. Gdybyśmy nie podali Wywaru Żywej Śmierci, istniało realne prawdopodobieństwo, że twoja magia wybuchłaby, co w ówczesnym stanie doprowadziłoby cię do śmierci. — Snape wyciągnął różdżkę. — Ale zostawmy ten temat. Czas, żebyś nauczył się sztuki oklumencji…

Chociaż Snape wyjaśnił, na czym owa oklumencja polega, nadal było to dla Harry'ego strasznie mętne. Wiedział, że ma „oczyścić umysł”, ale za nic nie potrafił sobie wyobrazić, jak należy to zrobić. Starał się. Naprawdę się starał. Z każdą kolejną próbą szło mu jednak coraz gorzej. Wkrótce Snape zaczął szydzić z niego jak za starych dobrych czasów, aż Harry miał ochotę dźgnąć go jego własną różdżką.

Po półgodzinie podpierał się na czworakach, łapiąc z trudem oddech i wpatrując się w dywan, którego misterny wzorek wirował mu dziko przed oczami. Snape zmusił go do oglądania po kolei czterech lat życia w Hogwarcie, począwszy od pierwszej uczty powitalnej, a skończywszy na dotknięciu pucharu w głębi labiryntu. Zdawał się tym szydzić z Harry'ego i jego słabości, pokazując mu, że może przebierać w jego wspomnieniach jak w cukierkach i decydować o tym, co dokładnie chce zobaczyć.

— Potter — warknął Snape. — Czy ty w ogóle próbujesz się czegoś nauczyć?

Harry zacisnął zęby. Po plecach spływała mu stróżka potu, a szata kleiła się nieprzyjemnie do ciała.

— Staram się, ale nie wiem jak!

— Powiedziałem, że masz oczyścić umysł z emocji…

— Wiem to, ale nie wiem jak.

Snape zamilkł. Westchnął i schował różdżkę do kieszeni.

— Usiądź. I tak nie możemy dłużej ćwiczyć, bo będzie to dla ciebie zbyt dużym obciążeniem.

Z trudem podźwignął się na nogi i opadł na kanapę. Skuliwszy ramiona, pomasował skronie. Miał wrażenie, jakby ktoś rozłupał mu czaszkę na pół, a stado dzikich przebiegało po odsłoniętym mózgu.

Nagle coś błysnęło na krawędzi wzroku. Uniósł nieco głowę i zobaczył, że Snape wyciągnął w jego stronę fiolkę; pomarańczowy płyn zamigotał w świetle zawieszonych w powietrzu świec.

— Na ból głowy.

Harry przyjął eliksir bez wahania i wkrótce dudnienie ustąpiło. Kiedy oddał Snape'owi pustą fiolkę, mężczyzna przysunął krzesło i usiadł naprzeciwko.

— Powiedz mi, w jaki sposób próbowałeś wykonać zadanie, o które cię prosiłem?

— Starałem się o niczym nie myśleć, bo powiedziałeś, żebym oczyścił umysł.

Prawe oko Snape'a zadrgało, podobnie jak jego nozdrza, co oznaczało, że Harry dał bardzo, ale to bardzo złą odpowiedź.

— Nie kazałem ci nie myśleć. Choć rozumiem, dlaczego ten pomysł wydawał ci się aż tak atrakcyjny. Przecież ty i tak rzadko kiedy myślisz!

Harry poczerwieniał, ledwo powstrzymując się przed powiedzeniem czegoś naprawdę okropnego. Snape zacisnął usta, ale po chwili pokręcił głową, jakby się rozmyślając. Kiedy ponownie przemówił, jego ton brzmiał spokojnie i rzeczowo.

— Cały czas mówiłem o emocjach, o maksymalnym wyzbyciu się emocji, a nie myśli. Tylko wtedy jesteśmy w stanie sprawować pełną władzę nad naszym umysłem. Niektóre z nich mogą nam pomagać, ale nie radziłbym tego początkującym, bo trzeba mieć nad nimi idealną kontrolę. W większości przypadków niszczą koncentrację, ponieważ to nie my je kontrolujemy, ale one nas. Co więcej, emocje łączą się z obrazami, a im uczucia są silniejsze, tym wyraźniej dane wydarzenie zapamiętujemy. Jak dokładnie potrafisz przywołać nudne dni przepełnione nauką, a jak bardzo żywe są spotkania z Czarnym Panem?

Snape miał rację. Dni, w których nic ciekawego się nie wydarzyło, zlewały się w jedną niewyraźną smugę. Nigdy jednak nie zapomni walki z bazyliszkiem w Komnacie Tajemnic czy odrodzenia Voldemorta na cmentarzu. Wydawało się, jakby miały miejsce wczoraj.

— Swobodnie rzucone zaklęcie Legilimens wyławia najpierw obrazy znajdujące się na powierzchni umysłu, czyli te, które najlepiej zapamiętaliśmy. Mogą to być wydarzenia, które miały niedawno miejsce lub nurtujące nas problemy. Dopiero wyzbywając się niepotrzebnych emocji, możemy sterować własnymi wspomnieniami i myślami, a nawet całkowicie zablokować dostęp do umysłu. Ale żeby to pokazać, może zróbmy małą demonstrację.

Snape zaoferował Harry'emu swoją różdżkę, ustawiając ją na otwartej dłoni. Harry wpatrywał się w nią w osłupieniu.

— No bierz. Znasz formułę i wiesz, co należy zrobić.

Czy Snape naprawdę sugerował, żeby Harry użył na nim legilimencji?

Z wahaniem uchwycił różdżkę. Drewno było ciemne, prawie czarne, i leżało niezgrabnie w dłoni.

— Śmiało, zbyt dobrze znam magię umysłu, żebyś zrobił mi krzywdę, nawet używając obcej różdżki. W najgorszym wypadku zaklęcie nie zadziała.

Pomimo zapewnień nadal był niezdecydowany. Wiedział jednak, że Snape będzie czekał tak długo, aż Harry spełni polecenie. Uniósł więc różdżkę i wypowiedział inkantację, wykonując kolisty ruch nadgarstka, który przez ostatnie pół godziny widział wystarczająco wiele razy. Udało mu się rzucić zaklęcie dopiero za piątym podejściem. Przebłyski obcych wspomnień rozwinęły się przed oczami Harry'ego niczym taśma z filmem.

Snape pił herbatę w jadalni, a naprzeciwko niego siedział Harry, z roztargnieniem rozdłubując widelcem jajecznicę. W swoim gabinecie Snape przewracał kartę opasłej księgi, gdy nagle z okolicy okna rozbrzmiało stuknięcie sowy przynoszącej list. Snape stał nad kociołkiem, dodając pokruszone liście, w porę odsuwając się, gdy buchnął z niego kłęb niebieskawej pary.

We wszystkich obrazach mężczyzna miał na sobie identyczną szatę, jakby wydarzenia należały do tego samego dnia. Przy kilku wspomnieniach Harry próbował zatrzymać się dłużej, ale szybko zastępowały je kolejne. W końcu został wypchnięty z umysłu Snape'a i przez chwilę mrugał zawzięcie, przyzwyczajając oczy do otoczenia.

— Opowiedz mi, co widziałeś.

Nie mając pojęcia, do czego to prowadzi, Harry zrobił, jak mu kazano. W końcu Snape wyjaśnił:

— Pomimo że uzyskałeś dostęp do mojego umysłu, nie miałeś nade mną żadnej władzy. To ja kontrolowałem ciebie, wybierając, co chcę ci pokazać, jak długo oraz kiedy skończyć penetrację. A wszystko dlatego, że kontrolując emocje, kontroluję myśli, a kontrolując myśli, kontroluję cały umysł. Nawet gdybyś był doświadczonym legilimentą, wciąż miałbym możliwość oszukania cię, dając ci złudne poczucie władzy. Oklumencja nie zawsze polega na całkowitym zamknięciu dostępu do umysłu, choć w twoim przypadku właśnie to jest priorytetem.

— Ale jak to osiągnąć? — zapytał bezradnie Harry. — Okej, mam kontrolować emocje, ale co dalej?

— Od tego momentu proces jest intuicyjny i każdy znajduje swój własny sposób. To dlatego zaczęliśmy od razu od ćwiczeń. Przykładowo dla mnie jest to podobne do tkania pajęczej sieci. Przygotowuję wspomnienia, które chcę pokazać i na nich się skupiam. Łączę je ze sobą, żeby móc płynnie przejść od jednego do drugiego, dzięki czemu intruzowi wydaje się, że płyną strumieniem jak w przypadku niechronionego umysłu. A jeśli nie chcę w ogóle wspomnień pokazać… — Snape zmarszczył brwi, myśląc intensywnie. — Z początku próbowałem zbudować wokół siebie próżnię, miejsce bez emocji i wspomnień, żeby przeciwnik nie miał żadnego punktu zaczepienia. Myślałem tylko o zwalczeniu obcej obecności. Z czasem jednak blokowanie przychodziło z mniejszym wysiłkiem. Teraz jest to tak naturalne jak oddychanie, a cały proces odbywa się bez udziału świadomości.

— Czy to znaczy, że teraz nikt nie włamie się do twojego umysłu bez twojej zgody? — zapytał Harry z ciekawością.

— W przypadku legilimencji naturalnej, owszem, ale przy zaklęciu rzuconym bezpośrednio zawsze trzeba walczyć. Gdybyś był doświadczonym legilimentą, a ja byłbym nieprzygotowany na atak lub gdybym odczuwał bardzo silne emocje, mógłbyś na krótką chwilę wejść do mojego umysłu. Bardzo szybko wypchnąłbym cię z niego, ale nie zmieniałoby to faktu, że uzyskałbyś dostęp.

— Legilimencji naturalnej?

— Jest bardzo subtelna, bo działa na powierzchni umysłu, a ci, którzy posiadają wrodzony talent do tej dziedziny magii, mogą się nią posługiwać, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Dzięki niej można wyczuć, jeśli ktoś kłamie lub o czym dana osoba myśli. Niekiedy nawet pozwala zobaczyć echa wspomnień. Jest zwykle niewykrywalna, choć niektórzy intuicyjnie wyczuwają ją w postaci przeszywającego spojrzenia.

Oczy Harry'ego rozszerzyły się w zaskoczeniu.

— Profesor Dumbledore… — Nagle zaschło mu w ustach. — Czytał mi w myślach, prawda? Nieraz czułem, jakby prześwietlał mnie rentgenem.

Snape spojrzał na Harry'ego tak, jakby chciał zapytać, co to jest rentgen, ale powstrzymał się i zamiast tego wytknął, jak nieodpowiednim terminem jest zwrot „czytanie w myślach”. Potem jednakże odparł:

— Bardzo możliwe. Wiele osób uważa, że Albus Dumbledore jest naiwnym głupcem, który zbyt łatwo ufa ludziom i daje szanse tym, którzy na to nie zasługują. A on po prostu wie, kogo obdarzyć zaufaniem. Będąc legilimentą, nie musi zgadywać.

Harry poczuł ukłucie potwornego zawodu. Czyżby dyrektor obawiał się, że Harry'emu nie można ufać i dlatego sprawdzał jego umysł jak otwartą księgę? Przycisnął pięści do oczu, sprawiając, że pod powiekami wykwitły różnokolorowe plamy. Czuł się zmęczony i skołowany.

— Chodź — odezwał się Snape. — Jest już późno i najwyższy czas do łóżka.


* * *


Gdy ponownie Syriusz odwiedził go w Prince Manor, Harry wciąż nie potrafił przestać myśleć o odkryciu, że Dumbledore grzebał w jego głowie.

— Jesteś dziś bardzo cichy — zauważył Remus.

Siedzieli na kocu w cieniu starego dębu. W oddali błyszczała tafla stawu, a wiatr przyjemnie mierzwił Harry'emu włosy. Syriusz, w swojej psiej formie, skakał za ptakami, płosząc je i podrywając do lotu. Od czasu do czasu rozbrzmiewał głośny szczek, gdy prawie udawało mu się złapać przerażoną kaczkę.

Harry westchnął ciężko. Nie chciał wypowiadać się źle o dyrektorze, ale naprawdę potrzebował z kimś o tym porozmawiać.

— Wiesz, że Snape zaczął uczyć mnie oklumencji?

— Nie miałem pojęcia. Kto wpadł na pomysł, żebyś się tego nauczył?

— Eee… profesor Dumbledore uznał, że mi się to przyda.

Harry nie wyjaśnił, dlaczego miałoby mu się to przydać. Nie chciał zdradzać swojego połączenia z Voldemortem, bo obawiał się, jak Remus zareaguje na taką rewelację. Zwykle był wyjątkowo wyrozumiały i nawet bez żadnych problemów zaakceptował fakt, czyim Harry jest synem. Jednak umiejętność wchodzenia do głowy czarodzieja, którego boi się większość ludzi, nie należała do informacji, które przyjmuje się lekko.

Syriusz szczeknął głośno w oddali, anonsując kolejne zwycięstwo, po czym przysiadł na trawie z wywieszonym językiem i zamerdał dziko ogonem. Remus przeczesał dłonią źdźbła trawy, zastanawiając się nad słowami Harry'ego.

— No cóż, podejrzewam, że ma rację. Raczej mało prawdopodobne, że ktoś będzie miał powód, by włamać się do twojego umysłu, ale skoro masz zachować tożsamość w tajemnicy, lepiej dmuchać na zimne. Tym się tak martwisz? Nie dajesz sobie rady?

— Nie, po prostu… w tym tygodniu Snape wytłumaczył mi pewne rzeczy i odkryłem, że profesor Dumbledore używał na mnie legilimencji. Dlaczego to robił, Remusie? Czy chociaż raz dałem mu powód, żeby mi nie ufał?

Gdy Harry zamilkł, znowu poczuł nieprzyjemny uścisk w żołądku. Remus spojrzał na niego z niepokojem. Po chwili odezwał się, ostrożnie dobierając słowa:

— Też czasami miałem wrażenie, że to robi. Nie znam oklumencji ani nie umiem legilimencji, więc nie jestem w stanie powiedzieć na pewno. Ale czasami Albus wiedział, co myślę, i stąd moje podejrzenia. Sądzę jednak, że nie jest to kwestia zaufania czy też jego braku, ale tego, że czasami jest to jedyny sposób na podjęcie właściwej decyzji. Pamiętasz dzień, w którym uratowałeś Syriusza od pocałunku dementora?

— Oczywiście.

— Syriusz dokładnie opowiedział mi, co się wtedy wydarzyło. Krótko przed tym, jak go uratowaliście, Albus przyszedł do klasy, w której był zamknięty. Gdy Syriusz wszystko mu wyjaśnił, dyrektor uwierzył na słowo, choć bez dowodu było to szaleństwem. Teraz jednak myślę, że po prostu wiedział, że Syriusz mówił prawdę.

— Więc co? — zapytał Harry. — Używa tego tylko wtedy, kiedy nie ma innego wyboru?

Remus uśmiechnął się krzywo.

— Lub kiedy jest to przydatne. Widzę, że nie podoba ci się to tak samo jak mnie, ale przyznasz, że jest to spora oszczędność czasu i jedyna gwarancja uniknięcia pomyłek. Ważne jest jednak, kiedy czułeś, że profesor Dumbledore używał na tobie legilimencji?

Harry zamyślił się, marszcząc czoło. Pierwszy raz wydarzyło się to w drugiej klasie, gdy zaczęły się tajemnicze ataki dziedzica Slytherina. Nagle zdał sobie sprawę, że wcale nie było to takie częste.

— Tylko kilka razy — przyznał. — Głównie kiedy w wydarzenia zamieszany był Voldemort.

— A nie pomyślałeś, że może chodziło o zobaczenie pewnych rzeczy z twojej perspektywy, twoimi własnymi oczami? — Harry spojrzał na Remusa ze zdziwieniem. Mężczyzna uśmiechnął się łagodnie. — Nie twierdzę, że wiem, jakie były jego motywy, ale na barkach profesora Dumbledore'a spoczywa wielka odpowiedzialność. Każdy szczegół, który dotyczy Voldemorta, choćby wydawał się najbardziej błahy, może zaważyć o wielu sprawach. — Remus złożył dłonie na kolanach. — Jak sam przyznałeś, to nie tak, że nieustannie kontroluje twój umysł, czytając każdą twoją myśl. Chyba że jest inaczej?

Harry potrząsnął gwałtownie głową.

— Nie.

— A więc nie przejmowałbym się tym tak bardzo. Poza tym ja zawsze przyrównywałem Albusowy wzrok do sięgania do ludzkich serc. On nie szuka informacji, które mógłby przeciw nam wykorzystać, ani nie sprawdza nieustannie, czy kłamiemy. On szuka prawdy o ludziach. Tylko wtedy może nam tak naprawdę pomóc, niekiedy chroniąc nas przed nami samymi.

Remus zapatrzył się w dal na Syriusza, który przewrócił się na grzbiet i zaczął turlać się po trawie. Harry pomyślał, że w tych słowach zawiera się dużo więcej, niż zostało powiedziane na głos.


______________________
[1] łac. Prawo, obowiązek i sprawiedliwość.


~ ♠ ~ 


A/N: Tym razem na pokładzie mamy nową betę, Carmeline, tak więc brawa dla niej, bo od teraz razem z Jasmin Kain czuwa nad poprawnością rozdziałów. 

Kochani, dziękuję strasznie za wspaniałe komentarze. Nawet nie wiecie, jak często powątpiewam, że to, co piszę, ma jakikolwiek sens. Zdarza mi się przynajmniej raz w miesiącu stwierdzić, że "Magia Przynależności" jest zwyczajnie nudna, ale wtedy wracam tu, by przeczytać komentarze i podnieść się na duchu. Tak więc jeszcze raz dziękuję, zarówno tym, którzy wypowiadają się pozytywnie, jak i tym, którzy wskazują, co można było zrobić inaczej.


17 komentarzy:

  1. Kochana Phoe,
    po pierwsze kto powiedział, że "Magia Przynależności" jest nudna?! Jest wspaniała! Jak już niejednokrotnie wspominałam, przede wszystkim cenię Twoją powieść za niesamowite relacje między bohaterami. Jest bardzo mało powieści, również tych nie związanych z sagą Harry'ego Pottera, gdzie autorzy potrafią ukazać postaci od strony psychologicznej, pokazać targające między nimi uczucia. Harry i Snape są pod tym względem idealnym przykładem, oboje bardzo różni od siebie, a jednak nić porozumienia powoli, bo powoli, ale zawsze, zaczyna się między nimi tworzyć. Bardzo, bardzo za to dziękuję!
    Po drugie strasznie się cieszę, że pojawił się nowy rozdział. Właśnie zakończyłam sesje, także wakacje rozpoczynam z "Magią Przynależności". Czytanie Twoich rozdziałów to w żadnym wypadku czytanie, byle jak najszybciej przeczytać. To jest wiesz, rytuał, odpowiedni nastrój i tak dalej;-)
    Co do rozdziału - fajnie, że dowiadujemy się coś więcej o Snapie. Fajnie to wplotłaś w całą fabułę. Oklumencja wytłumaczona perfekcyjnie, nawet ja zajarzyłam o co naprawdę w niej powinno chodzić, bo "myśleć o niczym", jak cały czas myślał Harry - tak się po prostu nie da. Chyba sama Rowling by na takie wytłumaczenie całego procesu oklumencji i legilimencji nie wpadła. No i Snape tłumaczący po ludzku i w dodatku prezentujący na sobie - moje zdziwienie było chyba równe zdziwieniu Harry'ego ;-)
    Jedno co mnie zastanowiło podczas czytania tego rozdziału to zwroty Harry'ego do Snape'a na "per ty". Nie wiem czy to gdzieś ominęłam, ale zastanawiam się czy Snape poruszał tą sprawę, jak ma się Harry do niego zwracać. Wiadomo, że o żadnym "tato, czy ojcze" nie ma mowy, ale nie sądziłam, że Snape będzie pochwalał, że Harry zwraca się do niego na ty. Wiadomo, że to ciężka i trudna do wyobrażenia sytuacja, ale w grunie rzeczy chyba faktycznie lepiej obrać ścieżkę "per ty" niż ciągnąć przez cały czas "panie profesorze", tym bardziej, że i dla Snape'a i Harry'ego to zupełnie nieoczekiwany zwrot w życiu.
    Bardzo jestem ciekawa jak rozwinie się wątek z Ronem i Hermioną, czy będą oni wtajemniczeni w fakt, iż Harry jest nową osobą. Mam nadzieję, że się od niego nie odwrócą tylko dlatego, że okaże się synem Snape'a, bo zawsze wydawało mi się, że ich przyjaźń jest taka prawdziwa, a poza tym co by to było za życie bez tej Trójcy! ;-)
    Podsumowując te moje wypociny: rozdział bardzo mi się spodobał, no i tradycyjnie już zaostrzył mi apetyt na ciąg dalszy;-) Następny rozdział jeszcze w lipcu, a kto wie czy nie zrobisz nam niespodzianki;-) Tytuł mówi o jakiejś tajemniczej Księdze Salazara, więc podejrzewam, że będzie ona miała związek z jakąś wyprawą Harry'ego do biblioteki. Nie będę zgadywać, bo i tak nie wpadnę na to co się będzie dalej dziać, nie pozostaje mi nic innego jak poczekać cierpliwie na następny rozdział.

    Pozdrawiam serdecznie,
    Agata

    OdpowiedzUsuń
  2. Może i mój komentarz będzie krótki, ale wiem bardzo dobrze, jak czyta się komentarz pod swoim opowiadaniem i wiem, ile ma się wtedy radości :)
    Słowem - Magia Przynależności nigdy nie będzie nudna! Bardzo podoba mi się to opowiadanie. Może i jestem nieco dziwaczna, ale lubię ff, w których Harry jest torturowany, a potem zmaga się w dalszym życiu ze skutkami klątwy. Mogę Ci nawet podziękować, bo dzięki Tobie polubiłam Severusa, a to jest naprawdę wyczyn. ;) Podoba mi się tutaj zachowanie Remusa i Syriusza, zwłaszcza tego ostatniego.
    Rozmyślam sobie, co będzie dalej, jak to się wszystko potoczy i mam wiele spekulacji na temat dalszych rozdziałów. Ach, kocham wyobraźnię! ;D
    Z wielkimi życzeniami weny,
    Niezrównoważona

    OdpowiedzUsuń
  3. Muszę przyznać, że ten rozdział był dość spokojny. Co nie oznacza wcale,że był nudny. Co to to nie. W rozmowie z Syriuszem nie podobało mi się jedynie to, że Black domyślał się co Harry myśli. Zawsze miałam go za dość nierozgarniętego, nietaktownego i w sumie trochę ograniczonego. Nie wiem czy to przez kanon czy fanficki. Zafascynował mnie natomiast opis domu, a zwłaszcza bawialnia i cudowny globus (załatw mi taki:-) . Magia domu i zabezpieczenia wydawały mi się jak najbardziej na miejscu. Dom Snape'a musi, po prostu musi być zagadkowy, tajemniczy i miejscami lekko mroczny (tak jak on sam). Inaczej to nie byłby dom Snape'a. Co do oklumencji, zmory Harry'ego to podobało mi się wytłumaczenie istoty obrony umysłu i związanych z nią emocji. Legillimencja Dumbledore'a wyjaśnia te wszystkie pszeszywające spojrzenia. To jest zarazem zwyczajnee (bo wszyscy chyba zdają sobie sprawe z tego, że starzec był legilimeną) i genialne, bo zostało to wprost powiedziane i wytłumaczone. Jak dla mnie rozdział za krótki, ale sama wiesz, że jak coś jest dobre to chciałoby się czytać bez końca.
    Wiki

    OdpowiedzUsuń
  4. Droga Phoe,
    Gdy czytałam początek tego rozdziału (którego publikacja zaskoczyła mnie i niezmiernie ucieszyła!) odniosłam wrażenie, że pewien akapit był pisany dla mnie. xDD I nie powiem - odczucie to (błędne lub nie) wywołało uśmiech na mojej twarzy. Cieszę się, że wyjaśniłaś tę sprawę z Harrym i jego stanem zdrowia - to tylko ubogaciło jego kreację. Warto byłoby się tego trzymać. :)
    Nie mam uwag co do reszty. Nie muszę chyba powtarzać, że czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy. :D

    Pozdrawiam i życzę Weny,
    Uhmu

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak, Uhmu, to było specjalnie dla Ciebie :D

      Usuń
  5. Jejku nawet nie wiesz jak się cieszę, że wpadłam na kolejny blog o Severusie. Po przeczytaniu chyba z dziesięciu już opowiadań o tej tematyce myślałam, że nic takiego nie znajdę, że wyczerpałam wszelkie opcje, a tu taka niespodzianka.. cóż zaczęłam czytać od nowa.. jestem w czwartym rozdziale, ale już teraz mogę Ci powiedzieć, że podobają mi się te wszelkie opisy uczuć postaci.. są takie inne i nie schematyczne.. coś nowego i coś bardzo dobrego :-) Opowiadanie nie jest nudne.. o nie.. nawet tak nie myśl, bo takich głupot nie powinna głosić dziewczyna, która tak dobrze pisze. Podoba mi się najbardziej relacja między Severusem, a czarnym Panem.. Snape jest wielkim czarodziejem i potrafi chronić swój umysł doskonale przed czyimś wglądem i pewnie dzięki temu nie został zabity :-) Zależy mu na ochronie Pottera bardziej niż komukolwiek, a Albus Dumbledore znów sieje postrach w Ministerstwie.. Nigdy nie lubiłam Knota :-) Pozdrawiam.. czekam na więcej.. i zapraszam do siebie. Miłych wakacji ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam, MCaine, w moich skromnych blogowych progach i dziękuję za komentarz :) Mam nadzieję, że kolejne rozdziały Cię nie zawiodą.

      Postaram się nie głosić takich głupot, ale... bywa ciężko ;) "Magia Przynależności" to mój debiut i wszystko, co tu piszę, jest warsztatowym eksperymentem - stąd tak wiele wątpliwości. Nie pomaga też moja maniera wiecznego przyrównywania się do innych autorów. Dlatego w moim przypadku komentarze są tak ważne.

      Pozdrawiam!
      Phoe

      Usuń
  6. Hej Phoe!
    Nominuję Cię do do Liebster Awards i The Versatile Blogger.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  7. Cześć. Zacznę od przeprosin. Komentowałem w miarę regularnie, ale w pewnym momencie przestałem. Postanowiłem wrócić, skoro piszesz, że uznajesz ten tekst za nudziarstwo. W cale taki nie jest, owszem tempo akcji nie należy do najszybszych, inni już dawno opowiadaliby o połowie roku w Hogwarcie, ale ono bynajmniej nie męczy. Widzę też, że szykujesz coś ciekawego, zamierzasz w najbliższym rozdziale ujawnić treść rękopisu Salazara. Odnośnie uwag bardziej krytycznych. Nie bardzo rozumiem motywu wyjazdu kuzynów. O ile mi wiadomo, zgodnie z (wtór)kanonem, wojna młodości Dumbledora nie objęła terytorium wysp brytyjskich. Miałem też wrażenie, że w jednym z rozdziałów emocje zostały mocno wyeksponowane, podkręcone... aż do sztuczności. Ale teraz sobie nie przypomnę gdzie, a tym bardziej dlaczego.

    Pomijając powyższe drobnostki opowiadanie bardzo mi się podoba i czekam na ciąg dalszy. Perypetia z Remusem i tłumaczeniem włażenia do cudzego umysłu - urocza. Pozdrawiam. A.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie objęła UK, masz rację, ale wnioskuję, że w momencie upadku Grindelwalda musiała dotrzeć do Anglii. Podejrzewam, że to mogło być odpowiednią motywacją dla Dumbledore'a, by stanąć z nim do pojedynku i że odbył się on właśnie na ziemiach UK. Skoro tak długo Albus zwlekał, co innego by do tego doprowadziło, jak nie próba wkroczenia na jego ojczyznę? Jestem pewna, że czarodzieje przeczuwali zagrożenie, skoro Grindelwald miał tak dużą władzę w Europie, i dlatego część mogła wyemigrować, na przykład do Ameryki.

      Cieszę się, że wróciłeś i dziękuję za komentarz :)

      Usuń
  8. Weszłam na tego bloga dwa dni temu. Dziś skończyłam go czytać i jestem zachwycona. Bardzo rzadko ma się do czynienia z tak kanonicznymi postaciami. Wszystkie zachowania i zdarzenia wydają się zupełnie naturalne i idealnie wpasowane. Fabuła choć niezbyt dynamiczna wciąga w zupełnie niepozorny sposób (najlepszy dowód aby dokończyć czytać zarwałam noc i to mocno). Podobają mi się też długość rozdziałów. Są takie w sam raz nie za długie nie za krótkie. Masz też świetną narracje. Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.

    OdpowiedzUsuń
  9. Hej,
    Severus naucza Harrego i jak widać wiele go daje, o tak brakowało mi Severusa krytykującego zachowanie Syriusza, Harry wiele dowiedział się o rodzie, Severus mógłby już przestać nazywać go potterem, jest przecież jego synem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia
    Hej,
    Severus naucza Harrego i jak widać wiele go daje, o tak brakowało mi Severusa krytykującego zachowanie Syriusza, Harry wiele dowiedział się o rodzie, Severus mógłby już przestać nazywać go potterem, jest przecież jego synem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń
  10. Hej,
    wspaniały rozdział, Severus uczy Harrego i widać, że wiele to daje, o tak, o tak brakowało mi Severusa krytykującego zachowanie Syriusza, Harry wiele dowiedział się o rodzie, agrh Severus mógłby już przestać nazywać go potterem, jest przecież jego synem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Aga

    OdpowiedzUsuń
  11. Hej,
    dobry rozdział, Severus zaczął uczyć Harrego oklumencji i widać, daje to pewne efekty, bardzo brakowało mi Severusa krytykującego zachowanie Syriusza... Harry dowiedział się dość sporo o rodzie, Severus w koncu mógłby przestać nazywać Harrego potterem, jest przecież jego synem...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Iza

    OdpowiedzUsuń
  12. 36 years old Environmental Tech Jilly Shimwell, hailing from Sault Ste. Marie enjoys watching movies like The Private Life of a Cat and Candle making. Took a trip to Redwood National and State Parks and drives a Supra. przydatne odnosniki

    OdpowiedzUsuń
  13. Hejka,
    wspaniale, i pierwsze lekcje oklumencji mamy za sobą, które zakończyły się totalnym fiaskiem, ale widać że Severus ma łagodniejsze jednak podejście, ale wkurza mnie to że używa Potter, przecież jest jego synem... a nawet jeśli jeszcze nie mógłby tak to Harry mogłoby być...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Zośka

    OdpowiedzUsuń
  14. ZNAJDŹ SIĘ Z pustą kartą bankomatową ... WhatsApp +1 331 278 5948

    Chcę zeznać o oficjalnych hakerach, pustych kartach bankomatowych, które mogą wypłacać pieniądze z dowolnych bankomatów na całym świecie. Przedtem byłem bardzo biedny i nie miałem pracy. Widziałem wiele zeznań o tym, jak oficjalni hakerzy wysyłają im pustą kartę bankomatową i używają jej do zbierania pieniędzy w dowolnym bankomacie i stania się bogatym. (;officialhacks1234@gmail.com) Ja też do nich wysyłam e-mailem, a oni wysłali mi pustą kartę bankomatową. Używam go, by zdobyć 250 000 dolarów. wypłacić maksymalnie 5000 USD dziennie. oficjalni hakerzy rozdają kartę tylko po to, by pomóc biednym. Hakuj i pobieraj pieniądze bezpośrednio z dowolnego sejfu bankomatu za pomocą zaprogramowanej karty bankomatu, która działa w trybie automatycznym.

    E-mail: ;officialhacks1234@gmail.com

    Whatsapp ; +1 331 278 5948

    OdpowiedzUsuń

Rss Mail Blogger Wykop Facebook Twitter More